“گذشته” عقده گشایی کودکانه فیلم سازی است که این سال ها زیادی جدی گرفته شده است! از چه جهت عقده گشایی است؟ از این جهت که فیلم ساز تنها به دنبال تجربه ای بوده است که در سینمای ایران با توجه به چهارچوب هایش و بعضا محدودیت هایش نمی توانسته به آن برسد. فیلم ساز ما فقط می خواسته ژست جدیدی از فیلم سازی را تجربه کند. که اگر جز این بود و اگر چنانکه طرفداران دو آتشه او فریاد می زنند، فیلمساز دارای خط فکری مشخصی بود در ۲ فیلم متوالی اش به تناقض گویی نمی افتاد! فیلمساز چنان درگیر عقده گشایی های کودکانه خود است که اندیشه های ساختگی خود را از یاد می برد.
فرهادی در گذشته، گذشته ی خود را نابود می کند! اساس تفکری درباره الی و جدایی را زیر سوال می برد. مخاطب را خسته می کند.(گرچه مخاطب هنوز گیج است و وحشت زده از بیان نظر واقعی اش در مورد گذشته چرا که می ترسد آماج تندروی های طرفداران فرهادی قرار گیرد) فرهادی در گذشته گویی می خواهد به شکلی سوبژکتیو و ساده انگارانه سینمای خود را جهانی کند! سوبژکتیو از این جهت که می اندیشد اگر فیلم اش به زبان فرانسه باشد، تیتراژش را مخاطب فارسی زبان نفهمد که چیست و تنها ۱ بازیگر ایرانی فرانسوی زبان داشته باشد، سینمایش جهانی است! حال آنکه فرهادی به خوبی متوجه خواهد شد که چنین سینمای بی فرم و بی محتوایی را دنیا جدی نخواهد گرفت و ایرانیان نیز! جشنواره های سیاست زده نیز گذشته را جدی نمی گیرند چرا که فرهادی “گذشته” فرهادی گذشته نیست که دروغ و مهاجرت و اخلاقیات نسبی را تایید کند. فرهادی “گذشته” هیچ است! هیچ!
