هفتمین جشن فیلم کوتاه با اهداء نشان ایسفا به «خسرو سینایی» برگزار شد
«هفتمین جشن مستقل فیلم کوتاه» با معرفی هشت فیلم برگزیده و اتمام‌حجت دبیر جشن خانه سینما برای برگزاری مستقل این جشن در سال آینده و اهدای نشان ایسفا به خسرو سینایی برگزار شد.
به گزارش سرویس سینمایی هفت گاه به نقل ایسنا، در این مراسم که شامگاه سه‌شنبه ۱۶ شهریور در تالار ایوان شمس برگزار شد، کمال تبریزی دبیر هجدهمین جشن سینمای ایران با بیان این که همه ما می‌دانیم که بزرگان سینما که به استاد و پیشکسوت تبدیل شده‌اند همه روزی با فیلم کوتاه شروع کردند، گفت: این کلاس اول فیلم‌سازی است و هرکسی که به هنر سینما علاقه دارد با کار کوتاه شروع می‌کند و الفبای سینما با این فیلم‌ها آموخته می‌شود. در کنار این آموزش وجه تجربی و جسارت و بی‌پروایی هم وجود دارد که این تجربه‌های خارق‌العاده دریچه‌ای تازه به دنیای سینما باز می‌کند.
این کارگردان سینما ادامه داد: به همین دلیل فیلم‌سازان این عرصه هرگز آن را رها نمی‌کنند و ساخت فیلم کوتاه می‌تواند تجربی، تاثیرگذار و متفاوت باشد و باید به آن متفاوت هم نگاه کرد. قواعد و محدودیت‌ها و باید و نبایدهایی که برای فیلم بلند وجود دارد نباید برای فیلم کوتاه باشد و مسئولان هم باید اجازه دهند هنرمند در عین این که قدم‌های اولیه‌اش را برمی‌دارد کاری که فکر می‌کند درست است را انجام دهد.
تبریزی در ادامه درباره استقلال جشن فیلم کوتاه نیز اظهار کرد: واژه استقلال واقعا برازنده فیلم کوتاه است. امسال جشن خانه سینما را کمی تغییر دادیم و امیدواریم این تغییرات را سال بعد به حداکثر برسانیم و آن را کاملا متفاوت کنیم. برگزارکنندگان جشن فیلم کوتاه هم باید به فکر تندیس و جشن مستقلی برای خودشان باشند و آن را به شکل مخصوص به خودشان برگزار کنند.
نیما عباس‌پور، مدیر هماهنگی جشن فیلم کوتاه نیز با ارائه گزارشی از جشن هفتم فیلم کوتاه گفت: امسال ۵۱۶ فیلم به دست ما رسید که در ۱۲ روز توسط هیات انتخاب ۱۳ نفری، ۴۲ فیلم انتخاب شد که از آن میان ۷ فیلم توسط اعضای آکادمی فیلم کوتاه، برگزیده شدند.
در ادامه مراسم برگزیده‌های ۸ رشته مختلف فیلم کوتاه به شرح زیر معرفی شدند:
جایزه بهترین فیلم کوتاه به مفهوم مطلق به کاوه مظاهری برای ساخت فیلم «روتوش» اهدا شد .
تندیس بهترین کارگردانی فیلم داستانی مشترکا به فرنوش صمدی و علی عسگری برای کارگردانی فیلم «سکوت» اهدا شد.
جایزه بهترین کارگردانی فیلم تجربی نیز به مسعود حاتمی برای ساخت فیلم «تنازع» رسید.
تندیس بهترین فیلمنامه غیراقتباسی به آرمان خوانساریان برای فیلمنامه فیلم «سبز کله غازی» اهدا شد.
در بخش بهترین فیلمنامه اقتباسی نیز اسما ابراهیم‌زادگان برای فیلمنامه «حفره مشترک» برنده دیپلم افتخار شد.
دیپلم افتخار بهترین فیلمبرداری نیز به حامد حسینی کنگری برای تصویربرداری فیلم «وال‌ها» رسید.
دیپلم افتخار بهترین تدوین به امیر ادیب‌پرور برای تدوین فیلم «سگ‌جون» اهدا شد.
در بخش دیگر این مراسم نشان ویژه انجمن فیلم کوتاه با عنوان «نشان ایسفا» به خسرو سینایی تقدیم شد.
در این مراسم امید روحانی، منتقد و بازیگر در سخنانی کوتاه درباره خسرو سینایی گفت: او فردی جامع الاطراف است که توانسته بین وجه هنرهای تجسمی و وجه ادبی سینما تعادل برقرار کند اما کم‌تر در مورد سینمای او و نقشی که در سینمای ایران داشته صحبت شده است که اعتراف می‌کنم این ایراد از جانب منتقدان است.
خسرو سینایی نیز در میان تشویق‌های ممتد و ایستاده حاضران در حالی که به شدت احساساتی شده بود روی صحنه آمد و گفت: دوستانی که سال‌ها کنار من بوده‌اند تنها ثروتی بوده‌اند که من با اتکا به آن‌ها توانستم کار کنم. وقتی احساس می‌کنم زیر بار مشکلات سینمای به اصطلاح حرفه‌ای ممکن است به جایی برسم که دیگر فیلم نسازم و اگر بخواهم ارتباط عاشقانه‌ام با فیلم‌سازی را حفظ کنم یک فیلم کوتاه می‌سازم و آن‌جا طراوت سینما را دوباره حس می‌کنم.
کارگردان «جزیره رنگین» با بیان این که ما فیلم ساختیم تا از آن لذت ببریم ادامه داد: اولین فیلم من سال ۴۵ ساخته شد و تا امروز در این ۵۰ سال حدود ۱۲۰ فیلم کوتاه و بلند ساخته‌ام که اگر بپرسند کدام را دوست داری، چند فیلم کوتاه را اسم می‌برم. چون آن‌جا ملاحظه سانسور و فروش را نداشتم بنابراین آن‌ها را بیش‌تر دوست دارم.
سینایی با بیان این که در سینمای ما آدم‌های بسیاری بودند که اثرگذار شدند و سهراب شهید ثالث یکی از آن‌هاست اظهار کرد: اوایل که او به ایران برگشته بود با هم ارتباط نزدیکی داشتیم و روزی به من گفت چرا زودتر فیلم بلند نمی‌سازی. به او گفتم می‌خواهم تمام چم و خم‌های سینما را تجربه کنم و به اندازه‌ای پخته شوم که مسائل را درست ببینم. اما بعدها شرایط اجتماعی ما به نحوی عوض شد که بسیاری از فیلم‌هایی که می خواستم بسازم نساختم. خیلی می‌دویدم اما وقتی به بودجه می‌رسیدم همه کیسه‌ها خالی بود. خیلی به من احترام می‌گذاشتند اما می‌گفتند پول نیست. من همیشه به خودم می‌گفتم آن فیلم‌ها را نخواهم ساخت اما فیلمساز خواهم ماند.
این کارگردان در پایان گفت: تنها یک حسرت دارم و آن این که وقتی چم و خم سینما را یاد گرفتم فرصت پیدا نکردم آن‌ها را در فیلم‌های بزرگ‌تر به کار بگیرم. سینمای ما از ۵۰ سال پیش تا به حال خیلی شناخته شده‌تر و محترم‌تر شده است. به خودتان شک نداشته باشید و به کارتان ادامه بدهید.
