شوالیه ی ایرانی از پینک فلوید انگلیسی جا ماند!

یادداشتی درباره نسبت میان شهرام ناظری و راجر واترز

یکشنبه شب سوم شهریور ماه به کنسرت شهرام ناظری در  برج میلاد می روی و از انتخابت برای آمدن به این کنسرت علی رغم انتقاداتی که به نحوه مدیریت سالن تا اجرای کنسرت داری راضی هستی. شبی که می تواند جزء خاطرات دلچسب تو از کنسرت های سال ۹۲ باشد اما آنجا که شهرام ناظری رندانه با جمله ای کوتاه تغییر در شرایط کشور و ایجاد فضای امید و شادی را به مردم تبریک می گوید و تو این را می گذاری کنار نورپردازی بنفش رنگ دکور صحنه ی اجرا، ناخواسته به یاد “راجر واترز” می افتی! و این فاصله فاحش تا جهانی شدن موسیقی کشورت و هنرمندان ایرانی را بعیدتر از قبل می بینی!

و با خود می گویی گیریم که یک هنرمند ایرانی نشان “شوالیه” دریافت کرد و گیریم که با سازهای اصیل ایرانی، موسیقی غیرایرانی نواختیم، کاری که در اجراها و آلبوم های اخیر شهرام ناظری مشهود است، باز هم جهانی نمی شویم و باز هم موسیقی مان، فقط موسیقی ماست!

چرا که جهانی شدن امری است که باید مسیر ذهنیت به عینیت را بپیماید. لازمه ی جهانی شدن، حرف جهانی زدن است با فرم ایرانی! لازمه ی جهانی شدن، جهانی اندیشیدن است. بعد حرف جهانی زدن و جهانی حرف زدن است. لازمه جهانی شدن شناخت هر چه بیشتر هنرمندان جهانی است و شناخت راه و روش آنها است.

و اینجاست که یاد راجر واترز، ترانه سرا، آهنگساز و خواننده و البته هسته ی اولیه گروه پینک فلوید می افتی. که همین چند روز پیش نه تنها خود رژیم اشغالگر قدس را از لحاظ فرهنگی تحریم می کند بلکه در نامه ای از همه هنرمندان جهانی می خواهد که در فلسطین اشغالی هیچ کنسرتی برگزار نکنند و هیچ جایزه ای را از جشنواره های رژیم صهیونیستی نپذیرند و بعد سلیف کیتا خواننده ی اهل آفریقای جنوبی که به صدای طلایی آفریقا مشهور است از این نامه حمایت می کند. و تو با خود می گویی که پس عجیب نیست که ترانه های پینک فلوید انگلیسی الاصل، نغمه ی همه ی مبارزان علیه ظلم در سرتاسر جهان می شود، چرا که جهانی می اندیشد و جهانی می خواند و جهانی حرف می زند و جهانی موضع گیری می کند.

و باز با خود می گویی که کاش شوالیه ی ایرانی موسیقی جهان، اسب ظلم ستیزی جهانی را زین می کرد، نه موضع گیری های سیاسی و کم ارزش داخلی!

 نویسنده مهمان: الهام صادقی