عقده گشایی درمیشیان با “عصبانی نیستم”

یاد داشتی بر فیلم “عصبانی نیستم” رضا درمیشیانmohr ekhtesasi

هفت گاه

سحر علی پور- سرویس سینمایی هفت گاه: رضا درمیشیان که در سی امین جشنواره ی فیلم فجر با نخستین فیلم بلند سینمایی خود به نام “بغض” حاضر شده بود، در سی و دومین جشنواره فیلم فجر دومین فیلم بلند سینمایی خود را ارائه داد.

“عصبانی نیستم” داستان جوانی را روایت می کند که قرص می خورد تا عصبانی نشود، عاشق است و در آتش عشق به معشوق می سوزد. فیلم نه فیلمنامه ی محکم و استواری دارد، نه کارگردانی خوب و نه بازی های باورپذیر. بماند که فیلمبرداری فاجعه است و مخاطب را دچار سرگیجه و حالت تهوع می کند. در دقایق اولیه شروع فیلم گمان می کنی به تماشای یک فیلم مستند نشسته ای، البته نه از این جهت که چون باورپذیر و تاثیرگذار است گمان کنی مستند است؛ بلکه نوع قاب بندی و حرکت دوربین حس مستند بودن را منتقل می کند که اصلا مناسب یک فیلم داستانی نیست.

کارگردان جوان ما گمان می کند با چند طعنه و کنایه سیاسی می تواند مخاطب جذب کند و آن ها را به تماشای فیلم بنشاند! ولی فراموش می کند که ساخت فیلم سیاسی با فیلمی سیاست زده که بیشتر به عقده گشایی شباهت دارد، فرق می کند.

در تعجبم که درمیشیان که تمام مشکلات سیاسی، اجتماعی را جمع کرده و در کاراکتر نوید گنجانده است (دانشجوی ستاره دارِ کردِ بیکارِ دارای مشکلِ عصبیِ و البته عاشق) چرا به جای پایان خوشی که مختص قصه های عاشقانه ی ایرانی است، نوید را به آخر خط و به مرز جنون و خودکشی نمی کشاند که اگر اینکار را می کرد حداقل ضربه ی کاری ای می زد و بر انتقادهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و … خود نقطه ی پایان قرمز رنگی می گذاشت.

کارگردان آنقدر درگیر حرف زدن و عقده گشایی بوده است که اجازه نداده هیچ کدام از کاراکترها تبدیل به شخصیت شوند. بازی ها هم که ضعیف بوده اند و این مسئله را تشدید می کردند. از بازیگران، باران کوثری گویی تازه گی ها در قالب یک دوست دختر لوسِ وفادارِ مهربان فرو رفته است و نمی خواهد در بیاید. نوید محمدزاده بازیگر نقش نوید هم که با نگاه های عاشقانه ی خود تنها سعی در کنترل عصبانیتش داشت تا مبادا ستاره اش (باران کوثری) خاموش شود.

خلاصه اینکه عصبانی نیستم فیلمی با فیلمنامه ی ضعیف، بازی های اروتیک، فیلمبرداری فاجعه و عقده گشایی سیاسی کارگردان است، آن هم در زمانی که مدیریت جدید برای نشکستن دل فیلمسازان به همه ی فیلم ها جواز ورود به جشنواره را داده اند، بدون آنکه فیلم ها از استاندارد لازم برخوردار باشند. همین و بس!!!

مطالب مرتبط

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

چهار × 2 =