نور، عنصر اصلی معماری ایرانی
نور، اصلیترین عنصر در طراحی فضا است تا جایی که میتوان آن را تاثیرگذارترین عنصر در طراحی داخلی بنا دانست.
به گزارش سرویس معماری هفت گاه، از دید همگان نور جزء اساسی و ضروری در ساختمان بوده که کار آن روشن کردن فضا به منظور قابل رویت ساختن آن و اجزای درونیاش است. در هنر ساختمانسازی یا به عبارتی معماری نور یکی از اجزایی است که در کنار عناصر و مفاهیم دیگری همچون، ساختار نظم فضایی، مصالح، رنگ و…. مطرح میشود و در طراحی به عنوان یک عنصر مجزا باید نقش خود را ایفا کند. ولی واقعیت چیز دیگریست؛ در بسیاری از ساختمانسازیها و معماریهای داخلی به نور بیشتر از یک عامل روشنکننده که باعث کاهش مصرف نور مصنوعی و در نتیجه کاهش مصرف برق شده توجهی مبذول نمیشود و فقط به مواردی از قبیل این که نور جنوبی و شمالی بر نور شرقی و غربی ارجحیت دارد و در مواقع ناچاری نور شرقی از نور غربی بهتر است توجه نشان داده میشود و معماران به صورت کلیشهای و از روی عادت آن را رعایت میکنند و اگر در ساختمانسازی نیازی به نورپردازی و ایجاد مفاهیم و تاکیدهایی توسط نور باشد منحصرا به استفاده از نور مصنوعی میپردازند و با انواع درجات و رنگهای نور، سعی میکنند مفهوم و طرح خود را بیان کنند.
در صورتی که با نگاهی به تاریخ معماری گذشته کشورمان و حتی هر نوع معماری تاریخی در مییابیم که نور به عنوان یک عنصر مجزا به کار گرفته شده و به نتایج بسیار زیبایی هم رسیدهاند.
یکی از مهمترین مشخصههای نور طبیعی توالی و دگرگونی آن در طول روز است که باعث حرکت و تغییر حالت در ساعات مختلف میشود. در تاریخ نقاشی توجه به نور در دوره امپرسیونیستها دیده میشود. هنگامی که نقاشان آتلیهای خود را ترک کردند و در زیر نور خورشید با نور طبیعی مشغول نقاشی شدند. از مشخصات این سبک توجه به رنگ و نور در ساعات مختلف روز و انعکاس رنگهای اشیای مختلف در یکدیگر و تاثیر رنگهای پیرامونی و به کار بردن رنگهای خالص و ناب است. قاعدتا لازم نیست که چنین تحولی در سبک معماری داخلی ما نیز به وجود آید چرا که ما ساختمانهایی داریم که عنصر نور را به قدری قوی و جذاب در خود به کار گرفتهاند که هر بینندهای را به خود جذب میکند. این مقاله به بررسی نقش نور در معماری و معماری داخلی به عنوان یک جزء سازنده و مفهوم بخش میپردازد و در خاتمه امید بر این دارد که در آینده در ساختمانها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور طبیعی به صورت یک عنصر کاملا اثربخش باشیم.
طبیعت و آشنایی ابدی با نور
نور طبیعی که حامل انرژی حیات بخش درونی است به عنوان یکی از منابع وجود حیات بر روی زمین محسوب میگردد، علاوه بر آن نور میتواند با رنگها و جلوههای متفاوت خود، باعث تغییر چهره یک مکان شود زیرا نور در هر یک از فصول سال، در آب و هواهای متفاوت و یا در هر زمانی از طول روز دارای چهرهای مخصوص به خود است.
ضمنا هر مکانی دارای نور خاصی است که تنها به آنجا تعلق دارد؛ به عنوان مثال، در صحرای یک منطقه استوایی تابش به قدری شدید و سایهها آنقدر کوتاه است که اشیا به چشم بیننده مرتعش و در حال ذوب شدن به نظر میآیند.
به همین ترتیب نور موجود در مناطق کوهستانی، جنگلی و یا سواحل نیز دارای ویژگیهای مکانی مخصوص به خود و متمایز از سایر مناطق است. زمانی که نور را به داخل فضای ساخته شده هدایت میکنیم در اصل نوعی ارتباط بین ساختمان و محیط خارج از آن ایجاد کردهایم. بدین وسیله میتوان جلوههای متفاوتی از فضای داخلی را که هر یک دارای ماهیت خاص خود از لحاظ ادراک فضایی هستند، ایجاد کرد.
بشری که از نور آمده بود
از دوران ما قبل تاریخ همواره اجسام نورانی که تجسمی از یک شی زنده را در ذهن بیدار میکردند توسط بشر مورد ستایش و احترام قرار گرفته و مشتاقانه برایشان جشن میگرفتند و آنها را عبادت کرده و میپرستیدند.
این توجه بیش از اندازه به عنصر نور در اغلب فرهنگهای اولیه بشری و در جوامعی با آداب و رسوم و عقاید مذهبی متفاوت همچنان در طول زمان مشاهده میشود. برخی از جوامع نور خورشید را در تشریفات مذهبیشان به کار میبرند و برخی دیگر درخشش اجسام نورانی را به عنوان عامل ایجاد فعل و انفعالاتی رمز آلود جهت دستیابی به حیطههایی ماورای دنیای زمینی تلقی میکردند.
حتی امروزه در بسیاری از مدارس شرقی که به تدریس یوگا اشتغال دارند برای ایجاد تمرکز ذهنی، از اجسام نورانی مانند لامپ، خورشید، ماه، بلور و نور آتش استفاده میکنند.
در اغلب ادیان، نور نماد عقل الهی و منشا تمامی پاکیها و نیکیها بوده و خارج شدن انسان از تاریکی جهل و تابیده شدن نور معرفت در وجودش همواره یک هدف نهایی است. در اثر تابیده شدن نور الهی به درون کالبد مادی، یعنی جایگاه نفس آدمی، است که انسان به رشد و تکامل معنوی میرسد در نتیجه برای نمایش این تمثیل، در معماری اغلب بناهای مذهبی، نور به عنوان عنصری بارز و مستقل از سایر عناصر و مفاهیم به کار رفته در ساختمان به کار گرفته میشود به گونهای که شعاعهای آن به طور واضح در داخل کالبد مادی و تاریک حجم قابل مشاهده است. فضاهای عمیق و تاریک کلیساهای قرون وسطی و یا مساجد اسلامی که با عنصر نور مزین شدهاند به خوبی قادر به انتقال یک حس روحانی و معنوی هستند. انسان در چنین فضاهایی که با نوری ضعیف روشن میشود، با مشاهده سایههای مبهم از اشیا و احجام، در ذهن خود، به کامل کردن تصاویر پرداخته و با این عمل به نوعی خلسه فرو میرود که نتیجه آن یک حس نزدیکی به منبع وجود و هستی در درونش بوده و احساس بیداری در او جوانه می زند.
سه دلیل اهمیت نور در معماری