آتش تقی پور از “وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است” می گوید

نمایش “وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است” به کارگردانی ابراهیم پشت کوهی این روزها در تالار حافظ به روی صحنه می رود . خبرنگار سرویس تئاتر هفت گاه ، نظر آتش تقی پور ، بازیگر تئاتر و تلویزیون کشور را که برای تماشای این نمایش آمده بود را پس از اجرا جویا شد که می توانید آن را در ادامه مطالعه نمایید .

آتش تقی پور : من پیش از آنکه تئاتر را ببینم ، طرح بروشور را که دیدم ، با خود فکر کردم ، در دنیایی که در آن هستیم ، به گونه ای دور خودمان می گردیم ، سرگردانیم ، مشکلات زیادی داریم ، پیش از آنکه به سالن بروم در بلیطی که دستم بود این موضوع را نوشتم و وقتی وارد سالن شدم در نمایش ، نابسامانی های  آدم های این روزها را حس کردم و جامعه ای که آن ها منعکس کردند ، جامعه ی نابسامان و دردمندی بود که آدم ها ارتباط خوبی با هم برقرار نمی کردند و این برای من خیلی دردناک بود ، نه فقط این تئاتر . یاد کتاب “واهمه های بی نام و نشان” دکتر ساعدی افتادم که مسائل را چقدر خوب مطرح کرده بود . دوستان من هم با انرژی بسیار خوب ، با نوع بازیگری که از نظر بدنی داشتند ، نمایش را خیلی قابل دیدن کرده بودند . گرچه شاید زیاد به نظر نمی آمد . آوازهایی که خوانده بودند ، میزانسن هایی که به وسیله آن ها سعی شده بود به نمایش تنوع داده شود، مدام عوض شود ، استفاده از سطوح مختلف که همه ی این ها ، نمایش ” وقتی برمی گردیم دو پای آویزان مانده است ” را خیلی قابل دیدن کرده بود . امیدوارم نسلی را که می بینم که این گونه کار می کنند و چقدر ماشالله زیاد هستیم و زیاد خواهیم شد و چه بخواهند چه نخواهند ما این جایگاه را به دست خواهیم آورد و مطمئنم این نسل بیش تر از این ها درد جامعه اش را ، درد تنهایی های جامعه اش را منعکس خواهد کرد و فریادی خواهد بود که بتواند به گوش همه برساند که ما چه می کشیم و چه هستیم . برای این گروه آرزوی موفقیت می کنم . از طرف من به آن ها خسته نباشید بگویید و این که بسیار بسیار شریف کار کردند .