بازسازی یک میدان قرون وسطایی در کرواسی

این میدان عمومی در مرکز تاریخی شهر زَدَر در کرواسی واقع شده است، در یکی از محور های اصلی این شهر روم باستان،”دکومنس”، این میدان جایی بوده که در آن دروازه شهر برای قرن ها در زمان قرون وسطی واقع بوده است.

به گزارش سرویس معماری هفت گاه به نقل از معماری نیوز ، این سایت با میراث تاریخی بارور گشته و نیز فضای واقعی مدیترانه ای را تابش میدهد. بسیاری از ساختمان هایی که این میدان را تشکیل میدهند از بیشترین اهمیت برای شهر برخوردار بوده و هستند، هم در عملکرد خود در طول تاریخ، و هم در ارزش معماری.
یکی دیگر از ویژگی های خاص سایت این است که فضای جاری در آن در واقع یک جریان مستمر از توالی های شهری است که با میدان Five Wells در پای سنگر و استحکامات دفاعی رنسانس شروع میگردد و از طریق میدان و بازار که در این پروژه بازسازی شده اند امتداد میابد و سپس با فروم رومی، مرکز شهر امروز، از طریق جاده “دکومنس” که هنوز هم در بافت شهری موجود است، اتصال پیدا میکند.
در بخشی از توسعه زیرساخت این شهر، در وسط میدان موجود، برخی از آثار بسیار مهم باستان شناسی پیدا شدند از جمله: بقایای ورودی شهر از دوران امپراتوری روم و دروازه قرون وسطی.

خلاصه ی یکی از شرایط اصلی این مسابقه، الزام به یکپارچه سازی یافته های معماری از هر دو دوره روم و قرون وسطی، که در قلب این میدان جا خوش کرده اند، با زندگی معاصر شهری بود. مشکل در اینجا بود که چگونه به یک ارائه خوب از این بقایای تاریخی که در حدود ۱.۶۰ متری پایین تر از سطح میدان بودند تحقق بخشیده شود و همزمان فضای عمومی کاربردی آن نیز حفظ گردد.
مشکل بعدی تعریف پیاده رو و تجهیزات شهری با توجه به روش خاص زندگی شهری در این بخش از زَدَر بود که از یک طرف شامل یک مسیر پیاده روی به سوی مرکز، و از سوی دیگر جایی برای انواع مختلف اتفاقات فرهنگی است. پس زمینه آثار باستانی معماری می تواند خود به عنوان “طراحی صحنه”، بلکه به عنوان یک فضای بسیار غیر رسمی عمومی با رستوران های خوب کوچک استفاده گردد. علاوه بر همه این ها، در میدان دو درخت چنار زیبا وجود دارد که بیش از صد سال قدمت دارند.

این محل متاسفانه به دلایل مختلف (از جمله بمب گذاری در طول جنگ کرواسی در اوایل دهه ۹۰)، با وجود نیاز فوری به نوسازی، بی سرپرست و بلاتکلیف رها شده بود.
بزرگترین مشکل سایت این بود که بیش از حد آثار باستانی مهم و در عین حال خواسته های کاربردی در این فضای نسبتاً کوچک وجود داشت. تیم طراحی تصمیم به کاهش مداخله اساسی معماری گرفت، حالتی که به سختی قابل مشاهده است، نوعی “پاکسازی” که آثار برجسته ای که تا کنون ارزششان مخفی مانده بود را از لحاظ بصری پر رنگ میکند در حالی که همزمان یک پتانسیل جدید، تفاسیر جدید و هویت های جدید نیز تولید می نماید.

با توجه به بقایای آثار باستانی، بدون افتادن به دام ساخت یک «موزه در هوای آزاد» در بخشی از میدان که بیشترین جنب و جوش را دارد، این آثار به بافت زنده میدان پیوند داده شدند. این مهم از یک طرف با دقت در مرمت یافته های باستانی که در زیر سطح زمین میدان امروز قرار دارند و از سوی دیگر ساخت یک “رابط شیشه ای” بین یافته های رومی و قرون وسطی در زیر و میدان معاصر در بالا تحقق یافته است.
این میدان به عنوان یک توپوگرافی یک سطح پیوسته که یک تراز صاف و سیال ایجاد میکند، تمام ارتفاعات مختلف میدان را به هم متصل می گرداند. در همین راستا، انتخاب مبلمان شهری در تسخیر قرار گرفت. زاویه میل بسیار میدان و عناصر تشکیل دهنده آن – عناصر باستان شناسی و جزایر سبز که توسط نیمکت های چوبی قاب گشته اند – تنها تجهیزات شهری را تشکیل میدهند.

در تلاش های طراح برای پیدا کردن بیان معماری مناسب برای این فضای زیبا ولو مخروبه، سعی بر آن بوده که هویت یک میدان عمومی به عنوان مولد شهری و زندگی اجتماعی، بر دو عنصر تداوم و باز بودن رو به اتفاقات تازه، استوار باشد.
اثرگذاری نهایی میدان چیزی است بین عادات -که همواره آنجا وجود دارد- و چیزی کمی عجیب و غریب کما اینکه برخی بازدید کننده بیان کرده اند: شگفتی از سادگی مطلق تحت اثر شفافیت و انعکاس شیشه در تداوم با سنگفرش قرار گرفته است.
همانطور که در عکس ها دیده می شود، میدان به طور گسترده به عنوان محل رویدادهای اجتماعی پذیرفته شده است و یک مکان مورد علاقه برای قدم زدن و ملاقات های گهگاهی است. همچنین میدان تا انتهای جنوب شرقی اش مسیر اصلی توریستی است که توسط معمار “نیکولا باسیک” ساخته شده و مسیر بین دریای اُرگان و فروم رومی به سوی شهر تاریخی است.
منطقه زنده میدان خیلی فراتر از تعدادی تصمیم گیری طراحی است، بلکه در احساس، جو، و جسارت وجود دارد، همانطور که زیبایی ماندگار در محل با این طراحی یکپارچه گشته، آگاهی از نیاز خلق فضا برای یک راه تازه بهره برداری از زمان نیز وجود داشته است.