یادداشتی بر فیلم “خانوم” به کارگردانی تینا پاکروان
به تماشای “خانوم” نشستم . اولین تحربه ی تینا پاکروان در قامت کارگردان . فیلمی که از زن می گوید . از تمامی زنان جهان که این بار موقعیت جغرافیایشان ایران است .
“خانوم” قصه می گوید . قصه ی زندگی ۳ زن که هر کدام غم ها و شادی های خود را دارند . از پا نمی افتند و برای استوار ماندن ستون خانواده (مرد زندگی) هرگونه از خودگذشتگی را به جان می خرند.
پاکروان ، برشی از زندگی این ۳ زن ، که هر کدام معرف قشری از جامعه اند را به تصویر می کشد . شقایق فراهانی زنی از طبقه ی مرفه و ثروتمند جامعه است که همسرش ، سیامک انصاری ، ورشکست شده . اندیشه فولادوند زنی روشنفکر و نویسنده است که همسرش ، اشکان خطیبی ، الکلی است و پانته آ پناهی ها از طبقه ی ضعیف و کارگر جامعه است که از شوهر معلول خود نگه داری می کند . همه ی این زنان نماد صبر ، ایستادگی در شرایط دشوار زندگی اند که می توانند الگوی مناسبی برای زنان جامعه ی امروز ما باشند .
فرای سوژه ، مهم ترین ویژگی فیلم ، فیلمنامه آن است که قصه می گوید . داستان ۳ خانواده که به وسیله ی یک نخ همه ی آن ها به یکدیگر مربوط می شوند البته این نخ در جایی محکم است و در جایی دیگر از قوت کم تری برخوردار است .
در شخصیت پردازی کاراکترها تلاش شده است تا از تیپ بودن خارج شوند و کارگردان تا حدودی در این امر موفق بوده است . البته بازی بازیگران به این امر کمک شایانی کرده است . بازیگران همگی بازی های یکدست و قابل باوری از خود ارائه داده اند و تنها اشکان خطیبی نتوانسته است کاراکترش را از حد تیپ بودن ، ارتقا دهد .
از نظر کارگردانی با آنکه تینا پاکروان نخستین تجربه ی کارگردانی خود را پشت سر می گذارد اما توانسته به خوبی از پس این وظیفه برآید و فیلم قابل قبولی را ارائه کند . از انتخاب بازیگران گرفته تا نوع دوربین که ساده و بدون ادا به وظیفه خود عمل می کند ، همه و همه در ترکیبی مناسب با هم عمل می کنند و در نهایت خانومی را تحویل مخاطب می دهند که بیننده می تواند از تماشای آن لذت ببرد .
“خانوم” پاکروان با آنکه جوان است و نواقصی نیز دارد ، اما در این اوضاع نابسامان سینمای ایران که هر کس ساز خودش را می زند ، فیلمی است آهنگین با ریتمی لطیف که احساسات مخاطب را درگیر می کند و می تواند یک ساعت و نیم او را در صندلی بنشاند و پس از پایان نیز ذهن او را مشغول “خانوم” پاکروان و تمام خانوم های سرزمینش کند .
