فیلم سینمایی هتل بزرگ بوداپست به کارگردانی و نویسندگی “وس اندرسون” روایتی فانتزی از هتل بزرگ بوداپست است، هتلی که در آن داستان فیلم هتل بزرگ بوداپست برای مخاطب اغاز می شود.
“وس اندرسون” فیلم کمدی – فانتزی خود را با ۲ فلاش بک آغاز می کند. فلاش بک ابتدایی آن کاملا بی مورد و تنها محض ایجاد پیچش در ابتدای داستان است و فلاش بک دوم ما را به دنیای هتل بزرگ بوداپست و کارگر تازه کار آنجا “مصطفی” می برد.
“مصطفی” که در هتل به نام “زیرو” خوانده می شود ( زیرو به معنای صفر،هیچ) کارگر تازه کار عربی است اینگونه به مخاطب معرفی می شود که برای فرار از جنگ و ویرانی خانه اش به بوداپست آمده است. در سوی دیگر داستان مدیر هتل قرار دارد. آقای ” گوستاو اچ” که مدیر موفقی در هتل است با زنان مسن می گردد، عطر می زند، شعر می خواند و هنر را دوست دارد.
ریتم مناسب فیلم، فضای کمدی و فانتزی و حتی در صحنه هایی دکور تئاتری فیلم همه باعث می شود که مخاطب درگیر داستان شود و ضعف ها و نواقص فیلمنامه را نبیند. نواقصی از جمله نبود شخصیت، به عنوان مثال “گوستاو” را که با آن ویژگی ها به مخاطب معرفی می کند باز هم تیپ بورژوازی های رایج را دارد که شیک می گردند و هنردوست اند. و یا وجود کاراکتر های گم و نامعلومی مانند کسی که مامور قتل گوستاو می شود و یا حتی وجود کاراکتر اضافه ای مانند صاحب کار همسر زیرو.
از سوی دیگر “وس اندرسون” تلاش کرده بود در فیلم خود با استفاده از نمادها حرف های خود را بزند. نمادهایی بی مورد که در فضای فانتزی و رنگارنگ فیلم گم می شود و شاید به چشم هم نیاید.
با اینحال فیلم جدید “وس اندرسون” با روایت سرگرم کننده اش توانسته است مخاطبان زیادی را به خود جذب کند و گویی هتل بوداپست درون گوی موزیکال بزرگی قرار دارد که با هر بار چرخاندن پیچ آن می توان داستانش را دوباره شنید.
Khosham nayoomad 🙁