مخاطب سر در گم در هیچ کجایی ِ هیچ کس
یادداشتی بر فیلم “هیچ کجا هیچ کس “
مینا محمدی – سرویس سینما هفت گاه: “هیچ کس هیچ کجا ” روایت فیلمی ست که هیچ کسی را در هیچ کجا به تصویر کشیده است. فیلمساز تلاش کرده تا روایت ساده ی یک خطی فیلمش را با نمایش پازل وار ، دچار پیچیدگی کند و در انتها با سردرگم کردن مخاطبش ، حرفش را نا تمام باقی گذارد.
آنچه فیلمساز با در به خدمت گرفتن ابزار تدوین توانسته در آن موفق شود، غافلگیری مخاطب است که با فلاش بک های متعدد، داستان فیلمش را به پیش می برد.
لوکیشن و فضای سرد و بارانی فیلم هم در نشان دادن سردی و نا امیدی و سردرگمی شخصیت ها بی تاثیر نبوده است.
حضور تعداد زیادی ستاره سینما در این فیلم خود عاملی می شود که مخاطب را به سینما بکشاند ، بازیگرانی چون محمدرضا فروتن ، رضا کیانیان ، مهناز افشار و …. ولی بازی های ضعیف و سطحی شان ، آب سردی ست به روی بیننده.
و اما در فیلمنامه که نقاط ضعف بسیاری دارد ، نویسنده گویا در شناساندن شخصیت هایش با نوعی ترس همراه است . ترس از نزدیک شدن به آنها، از آن جهت که در پرداخت، به صورت موجز و زودگذر به تعریف واحدی نمی رسد که برای مخاطب روشن باشد. و از طرفی هم نمی توان گفت که فیلم حادثه محور است. پس بنابراین بیننده بعد از آنکه تلاشش را برای شناخت و کشف علل اعمال شخصیت ها بی نتیجه می ماند ، خسته می شود و مجموع این دلایل باعث می شود که هنگام خارج شدن از سالن سینما ، نارضایتی بر چهره مخاطب نقش ببندد.
فیلم سینمایی “هیچ کس هیچ کجا ” که سومین اثر ابراهیم شیبانی در سمت کارگردانی ست نتوانسته محکم و منسجم حرف خود را بیان کند و از همین رو نمره منفی ای را در کارنامه کاری اش بر جای گذاشته است.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
