آرزو آلوستانی-سرویس سینما هفت گاه: در طی چند سال اخیر فیلم ها و مستند های زیادی درباره ی شرایط و محیط کشور های آفریقایی ساخته شده است. فیلم هایی که تلاش دارند به هر طریقی احساسات انسانی و انسان دوستانه ی مخاطبان خود را بیدار کند تا برای این کشور ها کاری انجام دهند، حتی اگر از روی ترحم و دلسوزی و اشک هایشان در سالن سینما باشد.
یکی از نمونه ها که در این چند سال ساخته شده است فیلم الماس خونین (Blood Diamond ) است که نشان می دهد یک فرد آمریکای به یکی از کشور های آفریقا برای قاچاق الماس می رود ولی در طی اتفاقات و شرایط بد و جنگ و قحطی و … که در آنجا می بیند متحول می شود و تبدیل به قهرمان داستان می گردد.
«فرزند چهارم» اما به طریق دیگری راوی داستان یکی از این کشور ها یعنی سومالی می شود. « فرزند چهارم» داستان ۳ شخصیت ایرانی است که در سومالی زندگیشان به هم گره می خورد.
هر کدام از این شخصیت ها نه به دلیل حس انسان دوستی بلکه برای دل خودشان به سومالی سفر می کنند. یکی برای تغییر رویه ی زندگی و دیگری برای زنده نگه داشتن خاطره ی عزیزی.
کارگردان «فرزند چهارم» ، وحید موسائیان که تجربه ی کار مستند را در کارنامه ی خود دارد و اساسا مستند ساز است در این داستان قصد قهرمانسازی نداشته است. بلکه نشان می دهد هر کدام از این افراد در طی حوادثی که در سومالی برایشان اتفاق می افتد فقط و فقط درگیر ماجرا می شوند.
روند و ریتم تند فیلم و حوادثی که پشت سر هم اتفاق می افتد کاملا می تواند حال و هوای هراس و آرامش قبل از طوفان را به مخاطب القا می کند و مخاطب در هر لحظه منتظر اتفاق تازه ای است.
موسیقی آغازین فیلم کاملا حال و هوای آفریقا را برای مخاطب تداعی می کند و موسیقی متن فیلم با ریتم آرام و لطافتش تضاد جالبی با حوادث و ریتم تند فیلم دارد.
یکی دیگر از نکات جالبی که موسائیان از سومالی به تصویر کشیده شده بود، حضور رنگ ها در سومالی است. لباس مردمان سومالی و حتی کپر های انها از رنگ های تند و شاد تشکیل شده است و برخلاف تصور ما از سیاهی این شهر، رنگ ها به خوبی خود نمایی می کنند.
بازی بازیگران فیلم ( مهتاب کرامتی، مهدی هاشمی، حامد بهداد) چندان درخشان نبوده و در بعضی از صحنه ها مصنوعی به نظر می رسد. البته نباید از این نکته چشم پوشید که حامد بهداد در این فیلم تنش همیشگی در شخصیت خود را نداشته و کارگردان توانسته بود بازی متفاوتی از وی بگیرد. که این نکته حاکی از توانایی بالای کارگردان است.
وحید موسائیان که تجربه ی فیلم گلچهره( فیلم مستندی درباره ی تاریخ سینمای افغانستان) را در کارنامه ی خود دارد، از پس موضوع سومالی به خوبی برآمده است و درد این مردم را فهمیده است. در یکی از صحنه های این فیلم نشان داده می شود که مسعود(مهدی هاشمی) تلاش دارد کفشی را به یکی از افراد کمپ بدهد. در صورتی که آن مرد کفش را به گوشه ای می اندازد و طلب غذا می کند.
فیلم «فرزند چهارم» که خود نیز مانند فرزند به جا مانده در فیلم مورد بی مهری سینما دوستان قرار گرفت و در بین فیلم های اکرانی دیگر حتی با داشتن بازیگری مانند حامد بهداد( بازیگری که می تواند مخاطبان زیادی را به سالن سینما بیاورد) نیز به چشم نیامد.، فیلمی است که نه تلاشی برای برانگیختن ترحم تماشاگر ها دارد و نه می خواهد قهرمان سازی کند و ایرانی را ناجی نشان دهد.
موسائیان فقط در پی این است که گوشه ای از وضعیت انسان را در نقطه ای به نام سومالی به تصویر بکشد. سومالی که غرق رنگ و شادی و صلح بوده ولی به دلیل دعواهای قبیله ای و خشم انسان به نقطه ای سیاه بدل گشته است.
