نظر محمدعلی بهمنی درباره فریدون مشیری

یکی از شاعرانی که مطابق اشاره منوچهر آتشی ، در آغاز شاعری به فریدون مشیری نگاه داشتند ، محمدعلی بهمنی است که خود می‌گوید : مرحوم مشیری کسی بود که اولین‌بار تشخیص داد من می‌توانم شعر بگویم .

به گزارش سرویس ادبیات هفت گاه ، محمدعلی بهمنی است درباره فریدون مشیری  می‌گوید : مرحوم مشیری کسی بود که اولین‌بار تشخیص داد من می‌توانم شعر بگویم و شاید اگر ایشان نبود و این اشاره را به من نمی‌کرد ، من این علاقه به شعر و آشنایی را در خودم پیدا نمی‌کردم .

محمدعلی بهمنی با اشاره به انسانی بودن شعرهای مشیری ، اظهار می‌کند : ما شاعرانی داریم که شاید خیلی از تاریخ حضور آنان نگذشته است ، ولی جزو میراث ما هستند . این شاعران کسانی هستند که گویی هر کس برای ورود به گستره‌ شعر باید آن‌ها را بشناسد و مشیری یکی از این‌گونه شاعران استو می‌بینیم حتی کسانی که چندان الفتی با شعر ندارند، شعر او را دوست دارند . شعر مشیری انگار دست انسان را می‌گیرد و او را به دنیای شعر دعوت می‌کند .

بهمنی می‌گوید : ممکن است بعد از مدتی این‌گونه شعر جزو موزه‌ شعر ذهن آدم شود ، ولی این‌گونه شعرها مثل کلاس آغازین درس است که اگر معلم خوب باشد ، شاگرد هیچ‌گاه او را فراموش نخواهد کرد . شعر مشیری این‌گونه است و برای کسی که می‌خواهد به دنیای شاعری وارد شود ، به نوعی نردبان بالا رفتن است . او کسی است که دست آدم را می‌گیرد .

از فریدون مشیری مجموعه‌های شعر «تشنه توفان» ، «گناه دریا» ، «نایافته» ، «ابر و کوچه» ، «بهار را باور کن» ، «از خاموشی» ، «مروارید مهر» ، «آه باران» ، «از دیار آشتی» ، «یک آسمان پرنده» ، «تا صبح تابناک اهورایی» ، «با پنج سخن‌سر» ، «لحظه‌ها و احساس» و «آواز آن پرنده غمگین» به چاپ رسیده است .

از او تعدادی مجموعه به صورت گزینه شعر نیز منتشر شده که عبارت‌اند از :‌ «پرواز با خورشید» ، «برگزیده‌ها» ، «گزینه اشعار» ، «سه دفتر» ، «دلاویزترین» ، «زیبای جاودانه» ، «ریشه در خاک» و همچنین برگزیده‌ای از کتاب اسرارالتوحید به نام «یکسان گریستن» .

فریدون مشیری سوم آبان‌ماه سال ۱۳۷۹ در سن ۷۴سالگی در تهران درگذشت . پیکر مشیری در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد .

منبع : ایسنا