یادداشتی بر نمایش “یوبیتسومه” به کارگردانی نیما نادری
تئاتر “یوبیتسومه” را با کمی چاشنی شانس موفق شدم در آخرین اجرا ببینم. نمایشی ساده و به دور از پیچیدگی های جعلی و بی معنا. نمایشی که به عنوان اولین تجربه ی کارگردانی نیما نادری ، من را به دیدن آثاری ماندگار در فردای این کارگردان و نویسنده ی جوان امیدوار کرد. جوانی که نه انتلکت است و نه درگیر فضای فرم زده و به اصطلاح مدرن جاری در آثار تئاتر امروز روزمان.
“یوبیتسومه” نمایش خوبی است با یک “امّا”ی بزرگ! مسأله ای که در ابتدا کیفی به نظر نمی رسد اما نهایتاً کیفیت نمایش متأثر از آن می شود و یک نمایش عالی را به یک نمایش خوب برای یک کارگردان جوان بدل می کند، و این مسأله فاصله بعید اثر از صاحب اثر است. کارگردان جوان “یوبیتسومه” سوژه ای را انتخاب کرده که آن را زیست ننموده است ، در واقع نمی توانسته آن را زیست کند. در سال های پایانی جنگ تحمیلی ایران و عراق و بمب باران تهران، نیما نادری یا تازه متولد شده و یا اصلاً به دنیا نیامده است. و این فاصله بعید او از سوژه ای که معلوم نیست چرا انتخاب کرده و از کدام دغدغه ی غیر ممکن نشأت گرفته، از دلچسبی و گرمای اثر می کاهد و بدتر اینکه نیما نادری جوان را در اولین تجربه، خواسته یا ناخواسته به پدر، علیرضا نادری گره می زند، که تو با خودت می گویی این دغدغه ی نیمای جوان نیست و درد دل پدری پخته و جنگ دیده است و اوضاع وقتی برای “یوبیتسومه” ی نیما نادری بدتر می شود که تماشاچی با خود می گوید کاش علیرضا نادری آن را می ساخت و کاش هایی از این دست!
نیما نادری مستقل از پدر، البته مستقل از دغدغه ها و حرف ها و سوژه ها ، نه مستقل از مرام و سبک و فرم حتی، نادری دلچسب و ماندگار دیگری به تئاتر ایران اضافه می کند و تئاتر ما سخت محتاج چنین مانایی دلچسبی است.
با سلام و خسته نباشید .
مرقوم کرده بودید که : ”یوبیتسومه” نمایش خوبی است .
ولی برای مخاطب تبیین نکرده بودید چرا و چگونه و به چه دلیل نمایش خوبیست !؟
بهتر بود قیل از پرداختن به { اما } ی منظورتان به تبیین نطرتان میپرداختید .
با تشکر
با سلام و خسته نباشید .
مرقوم کرده بودید که : ”یوبیتسومه” نمایش خوبی است .
ولی برای مخاطب تبیین نکرده بودید چرا و چگونه و به چه دلیل نمایش خوبیست !؟
بهتر بود قیل از پرداختن به { اما } ی منظورتان به تبیین نطرتان میپرداختید .
با تشکر