در مراسم زادروز تولد استاد محمدرضا لطفی چه گذشت ؟
مراسم شصت‌ونهمین زادروز زنده‌یاد استاد محمدرضا لطفی شامگاه پنجشنبه ۱۷ دی ماه ۱۳۹۴ با حضور هنرمندان و دوستداران این هنرمند ارزشمند در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد .
به گزارش سرویس موسیقی هفت گاه ، ساعت ۸ شب پنجشنبه ۱۷ دی ماه فرهنگسرای نیاوران مملو از افرادی بود که به عشق و احترام استاد محمدرضا لطفی برای گرامیداشت زادروز تولد این هنرمند فقید در آنجا حاضر شده بودند . با آنکه در اطلاع رسانی این مراسم از سوی فرهنگسرای نیاوران بیان شده بود که ” ورود برای عموم آزاد است ” اما مکتبخانه میرزا عبدالله کارت های دعوتی را در اختیار برخی افراد خاص قرار داده بود که ورود به سالن تنها با در دست داشتن این کارت ها میسر بود . یعنی برخلاف اطلاع رسانی های صورت گرفته ورود برای عموم مردم آزاد نبود و تنها عده ای خاص جواز ورود به مراسم را داشتند .
اما از آنجا که یاد و نام استاد لطفی تنها به عده ای خاص تعلق ندارد ، مشتاقان و علاقمندان بسیاری بدون دعوتنامه برای حضور در مراسم حاضر شدند و در نهایت نتیجه آن شد که عده ی بسیاری به عشق استاد محمدرضا لطفی تا پایان مراسم ایستاده و بدون آن که خم به ابرو بیاورند ، مراسم را دنبال کردند .
در این مراسم علاوه بر خیل دوستداران استاد محمدرضا لطفی هنرمندانی چون علی اکبر شکارچی ، ارشد طهماسبی ، عطا الله امیدوار ، بیژن کامکار، زیدالله طلوعی ، صدیق تعریف ، محمد سریر، داود گنجه‌ای ، قطب‌الدین صادقی ، فرخ مظهری ، مجید کیانی ، مسعود شعاری و همچنین علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و عباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرنش‌های ادبی و هنری نیاوران نیز حضور داشتند.
در ابتدای مراسم عباس سجادی ضمن خیر مقدم به میهمانان با اشاره به اتفاقات اخیر آرامگاه استاد لطفی در شهر گرگان گفت : “محمد رضا لطفی برای این سرزمین کم از قله دماوند نیست. کاش چشمانمان را بشوییم و جور دیگری نگاه کنیم. انسان های بزرگ مانند کوه های بزرگ هستند وقتی در دامنه آن ها هستیم عظمت آن ها را نمی بینیم اما وقتی از آن ها فاصله می گیریم تازه می فهمیم با چه عظمتی روبرو هستیم . لطفی شخصیتی بسیار ارزشمند و تاثیرگذار است. در سال‌هایی که بسیاری از هنرمندان از ایران رفتند ، او به ایران بازگشت تا رسالت تاریخی خود را انجام دهد .”
پس از او فرخ مظهری ، مدیر هنری مکتب خانه میرزا عبدالله ضمن خوشامدگویی به حضار تنها راه اعتلای همه جانبه این سرزمین و مردمان را در بازشناسی این فرهنگ کهن دانست و سپس توضیحاتی در رابطه با شیوه آموزشی مکتب خانه‌ی میرزا عبدالله از ابتدا تا امروز داد .
پس از صحبت های مظهری ، هوشمند عبادی به عنوان یکی از شاگردان محمدرضا لطفی در سالروز تولد این استاد گرانقدر با ساز نی هنر خود را به یاد استاد ، به میهمانان هدیه داد .
مجید کیانی هنرمند دیگری بود که در این مراسم به ایراد سخنرانی پرداخت . وی ابتدا توضیحاتی در رابطه با مطرب و مغنی ارائه داد و در ادامه گفت : ” ما هنگام ساز زدن، آواز و موسیقی نواختن در واقع می‌خواهیم احساس‌مان را به مخاطب منتقل کنیم، اما اگر بخواهیم حس‌مان را به او تحمیل کنیم بدترین روش را انتخاب کرده‌ایم. این مانع پیشرفت هنر است. محمدرضا لطفی هیچ وقت تلاش نکرد ساز یا آهنگش را تحمیل کند. او با صداقت تمام ساز می‌زد و آهنگ می‌ساخت.”
کیانی صحبت هایش را با بیان خاطره ای از استاد لطفی پایان داد و سپس قطعه ” شمع و پروانه ” از کلیات سعدی را به یاد استاد برای حضار خواند .
در ادامه برنامه علی مراد خانی معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پشت تریبون آمد و گفت : ” برای استاد لطفی هر چه بگوییم باز هم کم گفته ایم . من فکر می کنم جوانان ما در آینده لطفی را بهتر خواهند شناخت . هر چه می‌گذرد ما بیشتر به فقدان او پی می بریم. و نبود او را بیشتر حس می‌کنیم. به امید روزی که افرادی مثل لطفی را در سپهر موسیقی کشورمان داشته باشیم. “
در قسمت بعدی برنامه از طرف مکتب خانه میرزا عبدالله از مجید کیانی ، استاد افشارنیا ، محسن حجاریان و شادروان ایران‌دخت لطفی، تقدیر شد .
ارشد طهماسبی از دوستان و همراهان قدیمی استاد لطفی با اشاره به خاطره‌ای از اولین کنسرتی که در کنار زنده یاد محمدرضا لطفی در گروه شیدا و عارف حضور داشت ، گفت : ” من برای اجرا هیجان و استرس زیادی داشتم و قلبم به تندی می زد . نزد استاد رفتم و برایش از این هیجان گفتم ، او پاسخ داد سرت را روی قلب من بگذار ، وقتی سرم را روی قلب‌اش گذاشتم دیدم قلب‌اش به تندی می‌تپد و او هم هیجان زیادی دارد . آن صدایی که شنیدم هیچوقت از یادم نمی رود . آنوقت بود که فهمیدم احساسم درست است و وقتی قرار باشد این مسیر را طی کنم باید یاد بگیرم که برای مخاطبم ارزش قائل شوم .”
این نوازنده در ادامه افزود : ” لطفی با تمام بزرگی‌اش برای مخاطب ارزش قائل بود و قبل از هر اجرا قلبش تند می زد و بسیار هیجان داشت البته این هیجان به خاطر ترس نبود بلکه به خاطر احترامی بود که او به مخاطب ، موسیقی ، هنر و سرزمینش می گذاشت به طوری که هر بار روی صحنه می‌رفت انگار برای اولین بار بود که این کار را انجام می داد .”
طهماسبی در قسمتی از یادداشتش که برای این مراسم آماده کرده بود گفت : ” امروز تولد لطفی است . سال قبل هم اینچنین فرخنده روزی را پاس داشتیم و با گل و شمع در زادگاهش گرد آمدیم . لطفی عاشق گل و شمع بود . آیا به محله مدفن او فکر کرده اید ؟ نباید سبز باشد ؟ نباید گلی در آن بروید ؟ نباید شمع و چراغی در آن بسوزد ؟ بگذارید بگویم نمی دانم متولی مزار لطفی کیست . هر که هست به او بگوئید دست بجنباند و دست کم تخم چمنی در آن خاک بیافشاند و چراغی بر آن مزار بیاویزد . “
پس از پایان صحبت های ارشد طهماسبی ، علی اکبر شکارچی اولین فردی بود که به نشان احترام از جایش بلند شد و او را ایستاده تشویق کرد .
قطب الدین صادقی کارگردان و پژوهشگر تئاتر نیز از دیگر سخنرانان این مراسم بود ، صادقی در ابتدا از آشنایی اش با لطفی بزرگ یاد کرد و در این باره گفت : ” تفاوت من با لطفی بسیار زیاد است ولی من اینجا نیامده ام که از تفاوت ها بگویم بلکه می خواهم از شباهت‌هایمان صحبت کنم. لطفی یک شخصیت ممتاز بود و ویژگی افرادی مثل لطفی این است که نماد و سنبل آن دوره می شوند .”
علی‌اکبر شکارچی پیشکسوت موسیقی و نوازنده توانای کمانچه به عنوان آخرین سخنران این مراسم بر روی صحنه حاضر شد و جملاتی را درباره زنده یاد لطفی بیان کرد : ” محمدرضا لطفی معتقد بود برای نوآوری و هنرمند شدن راستین لازم است بچه های این سرزمین تربیت راستین شوند. لطفی تمام زندگی اش را برای این باور گذاشت . او زحمات زیادی برای آموزش موسیقی ایرانی کشید و فکر می‌کنم هیچ کس نباشد که در نواختن تار و سه تار از او تقلید نکرده باشد.”
مراسم شصت‌ونهمین سالگرد تولد زنده‌یاد محمدرضا لطفی با ساز و آواز علی اکبرشکارچی و دخترش آساره شکارچی پایان یافت .
