یادداشت جیمز براردینلی درباره ی «جاسمین غمگین» وودی آلن

همه چیز درباره کیت (بلانشت) است. آخرین اثر وودی آلن «جاسمین غمگین» برداشتی نه چندان قوی از نمایشنامه «اتوبوسی به نام هوس» تنسی ویلیامز است. فیلم روایتی نامتوازن دارد اما حضور مسحور کننده کیت بلانشت، گاه و بی گاه به کمک خطاهای آن می آید. این بازیگر به قدری حضور قدرتمندی دارد که از حالا می توان او را یکی از نامزدهای فصل اسکار ٢٠١۴ دانست و با توجه به علاقه ای که داوران آکادمی اسکار به وودی آلن دارند، سخت است که بتوان تصور کرد نقش او در این فیلم نادیده گرفته شود.

در حقیقت، این فیلم نسبت به دیگر ساخته های وودی آلن از زمان ساخت «امتیاز نهایی» فضای متفاوتی دارد و به فضای آن از نظر جغرافیایی و سبک، تنوع بخشیده است. اگر چه در فیلم نامه رد پای عناصر کمدی تاریک دیده می شود و حتی ممکن است گاهی شما را بخنداند ولی در کل «جاسمین غمگین» نسبت به دیگر آثار آلن فیلم جدی تری است و این فیلم را مانند دیگر آثارش نساخته. اگرچه شخصیت اصلی مشکلات روانی دارد، ولی مانند شخصیت های نامتعادل دیگر فیلم های آلن نیست. در حالی که از زادگاه وودی آلن به عنوان لوکیشن اصلی که فلش بک های داستان در آن اتفاق می افتد استفاده شده که نزدیک به پنجاه درصد فیلم را به خودش اختصاص می دهد، اما داستان اصلی در سان فرانسیسکو رخ می دهد. از دهه هفتاد تا امروز اولین بار است که بخش زیادی از مراحل فیلم برداری فیلم آلن در خارج از نیویورک و در آمریکا انجام می شود.
جاسمین، درمانده و سرخورده از سان فرانسیسکو حرکت می کند تا پیش خواهرش جینجر (سالی هاکنیز) برود. وقتی صحبت از مهمان باشد، هیچ کس را بدتر از جاسمین نمی شود پیدا کرد. پس از آنکه او خانه خواهرش را به خاطر کوچک بودن تحقیر می کند، درباره دوست پسر خواهرش که به نظر او مانند شوهر سابق اش اگی (اندرو دایس کلی) است شروع به بدگویی می کند.

برای جاسمین مواجه شدن با حقیقت سخت است. او که پیش از این همسر نازپرورده جادوگر وال استریت، هال (الک بالدوین) بوده، حالا همه چیزش را از دست داده است. هال که به خاطر فعالیت های غیر قانونی اش توسط اف بی آی دستگیر شده، به جای تحمل حبس، خودش را حلق آویز می کند. از طرفی دولت همه اموالشان را مصادره کرده و یاسمین هم فقیر و بی خانمان می شود. او تنها گزینه ای که پیش رو دارد این است که پیش خواهرش برود و در خانه ای که آن را شایسته خودش نمی داند زندگی کند. که در این موقعیت ناچار است که کاری پیدا کند که البته این موقعیتی است که با آن بیگانه است.
جاسمین یک شخصیت چندلایه ی درخشان است. اگرچه او یک ضدقهرمان به شکل مرسوم نیست، ولی هرجایی که می رود آسیبی به آنجا می زند، گاهی اوقات از روی نادانی و گاهی از روی سطحی بودنش. اما او غم عمیقی درونش دارد که ما اغلب می توانیم آن را ببینم. گاهی اوقات ترس به او هجوم می آورد و شبیه به زنی در حال غرق شدن که می خواهد برای نجات خودش به هرچیزی چنگ بیندازد می شود. او تصویری که از خودش به دیگران نشان می دهد یک فرد شکننده است؛ که در پشت آن زنی ناامید و غمگین زندگی می کند.
آلن، با قرار دادن بازیگران خبره در کنار کیت بلانشت، او را محصورکرده است. سالی هاکینز که مانند همیشه به خوبی کارش را انجام داده و مانند ستاره اصلی فیلم او هم با لهجه آمریکایی صحبت می کند. پیتر سارزگارد نقش خواستگار جاسمین را بازی می کند که از گذشته او بی خبر است. و الک بالدوین هم نقش یک کارگزار بورس که کارهای خلاف اش باعث سقوط او می شوند را به راحتی بازی کرده. اگر سورپرایزی در فیلم وجود داشته باشد، او بی شک اندرو دایس کلی است. این کمدین که اولین حضور سینمایی اش در بیش از یک دهه را تجربه می کند، حضور خوبی به عنوان یکی از دو نیمه نقش استنلی در «اتوبوسی به نام هوس» دارد.
راهی که آلن برای الهام گرفتن از نمایشنامه تنسی ویلیامز انتخاب کرده، به یادماندنی ترین وجه «اتوبوسی به نام هوس» یعنی کشمکش بین بلانش و استنلی را کم رنگ کرده است. در اینجا استنلی به دو نیمه تقسیم شده (کلی همسر سابق جینجر و بابی کانیول دوست پسر فعلی او) که این مسئله تنش بین رابطه آنها را از بین برده و عملا بار اصلی داستان را بلانش یا همان جاسمین فیلم بر دوش می کشد. «جاسمین غمگین» سعی می کند تا انحطاط روانی شخصیت اصلی اش را بررسی کند. و نتیجه آن می شود کند و کاو یک شخصیت بازی محور که بیشتر از جان کاساوتیس (بازیگر و کارگردان آمریکایی) انتظار می رود تا وودی آلن که هنوز خیلی سرزنده و فعال است.