یوزپلنگان ایرانی در کدام استادیوم‌های برزیل می‌دوند
نگاهی به معماری ورزشگاه های میزبان ایران در جام جهانی
چشم های مردم دنیا به ورزشگاه ˝آره‌نا کورینتیانس˝ شهر سائوپائولو خیره شده، جایی که قرار است دیدار افتتاحیه جام جهانی ۲۰۱۴ در یک معماری با شکوه و کم نظیر برگزار شود اما ایرانی ها بیشتر دوست دارند بدانند، یوزپلنگان تیم ملی کشورمان قرار است در چه ورزشگاه هایی بدوند.
به گزارش سرویس معماری هفت گاه؛ هر چند امید چندانی به افتتاح ورزشگاه “آره‌نا کورینتیانس” شهر سائوپائولو پیش از شروع جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ نبود اما بالاخره، وطن پرستی برزیلی ها کار خودش را کرد و نگذاشت کارگران این استادیوم، بحران اقتصادی را بهانه ای برای ناتمام گذاشتن ساخت مهمترین ورزشگاه برزیل کنند.
همه چیز از “آره‌نا کورینتیانس” آغاز می شود
سائوپائولو دومین شهر مهم برزیل است؛ شهری که حالا به یمن یک معماری متفاوت، صاحب یکی از بزرگترین ورزشگاه های برزیل هم شده. ۶۵ هزار و ۸۰۵ صندلی قرار است جایی برای مشتاقان دیدن افتتاحیه این جام باشند در حالی که گروه معماری ورزشگاه اعلام کرده قطعا، حاضران در مراسم افتتاحیه، بخشی از وقت شان را صرف دیدن اثری خواهند کرد که آن ها پدید آورده اند. از این منظر، معماری ورزشگاه “آره‌نا کورینتیانس” را یک معماری منحصر به فرد صنعتی لقب داده اند و بعضی از روزنامه های آمریکایی با احترام به معماری این اثر، آن را بنایی ماندگار و نماد تازه ای برای شهر سائوپائولو دانسته اند.
اما این شکوه و عظمت معمارانه باعث نمی شود که ایرانی ها، نخواهند در جریان چند و چون ورزشگاه هایی قرار بگیرند که میزبان فوتبالیست های ایرانی در برزیل هستند. یوزپلنگ های ایرانی قرار است در این جام به سه ورزشگاه مهم کشور برزیل بروند؛ “بایکسادا”، “مینیرائو” و “فونته‌نوا”.
بازی ایران و نیجریه در یک ورزشگاه ضد آفتاب!
در شهر ساحلی کوریتیبا، ورزشگاه جوانی به نام “بایکسادا” قرار دارد که ۱۴ سال پیش افتتاح شده و زمین بازی تیم اتلتیکو پارانانسه به حساب می آید. به نسبت آزادی، ورزشگاه کوچک و جمع و جوری است و در نهایت می شود ۴۳ هزار نفر را در آن به تماشای دیدار ایران با نیجریه دعوت کرد اما در معماری این استادیوم ویژگی هایی نهفته است که قطعا دانستن آن می تواند لذت دیدار ملی پوشان را در زمین چمن آن بیشتر و بیشتر کند.
“بایکسادا” یک استادیوم یک طرفه است. در ضلع جنوبی این مکان، طبقه فوقانی برای دیدن بازی وجود ندارد و همین موضوع باعث شده که تعداد صندلی های نصب شده آن حدودا ۲۸ هزار عدد باشند ولی مسئولان ورزشگاه قول داده اند در صورت استقبال تماشاچیان، این امکان را دارند که ۴۳ هزار نفر را به تماشای این بازی روی صندلی های متحرک بنشانند.
اگرچه این ورزشگاه در روزهای بازی تیم برزیلی “اتلتیکو پارانانسه” یک دست سرخپوش می شود اما واقعیت این است که از سال ۱۹۹۹ که افتتاح آن خبر خوش شهر کم خبر کوریتیبا بود تا امروز، چند باری برای جام جهانی ۲۰۱۴، معماری آن دستخوش تغییراتی هر چند جزئی شده است. معماری U شکل این بنا بیشتر از هر چیز به خاطر آفتاب تند و تیز شهر از سوی معمار آن پیشنهاد شده تا فوتبالیست ها در هنگام بازی، کمترین فشاری را به دوش بکشند. ابتکار ورزشگاه اما اینجاست که این حق را برای تماشاچیان هم قائل شده که در نور شدید آفتاب به زمین چمن خیره نشوند.
رودر رو با آرژانتین در زمین برزیلی ها
یکی از قدیمی ترین استادیوم های ورزشی جام جهانی ۲۰۱۴، ورزشگاه “مینیرائو” در شهر ” بلوهوریزنته” است. سال ۱۹۵۹، باشگاه کروزیرو برزیل شروع به ساخت این ورزشگاه کرد و ۹ سالی آماده سازی آن به طول کشید اما امروز یکی از بزرگترین و زیباترین ورزشگاه های برزیل محسوب می شود. برخلاف ” بایکسادا” که در میان شلوغی شهر آسمانخراش ها بنا شده، ” ز” در جنگلی قرار گرفته که با شهر فاصله دارد.
۶۴هزار نفر می توانند از سکوهای این ورزشگاه بازی ایران و آرژانتین را نگاه کنند و باید اعتراف کرد که برزیلی ها خوب هوای تیم آرژانتین را داشته اند که در یکی از ورزشگاه های ملی خود، شرایط برگزاری چنین دیداری را فراهم کرده اند. معماری این ورزشگاه یادآور ورزشگاه های بزرگ اروپاست و حتی در هنگام ساخت، نیش و کنایه برخی از منتقدان معماری جهان را هم به همراه داشت اما گویی برزیلی ها همه چیز را از آن خود می کنند درست شبیه به همین ورزشگاه که خیلی زود به یکی از نمادهای فوتبال برزیل بدل شد و تصویر برترین های تیم ملی این کشور با اندازه های بسیار بزرگ بر جداره بیرونی آن نقش بست.
آخرین بازی در یک ورزشگاه سوخته
آخرین بازی ایران پنجم تیر ماه در یک شهر متفاوت و یک ورزشگاه عجیب و غریب برگزار خواهد شد. سالوادور یکی از شهرهای مهم کشور برزیل است که سال ها به خاطر زاغه نشینی و فقر مردمش به کلانشهری بدون مهمان معروف بود. اما رکود اقتصادی این شهر با ساخت و سازهایی که از دهه قبل آغاز شد رنگ باخت و حالا یکی از بانشاط ترین شهرهای این کشور و نمادی از معماری نوین آن محسوب می شود.
رویارویی تیم ایران با بوسنی و هرزگوین، قطعا با نام ورزشگاه “ایتایپاوا آرنا فونته نوآوا” در خاطره ها خواهد ماند. این استادیوم را سال گذشته با وجود همه مشکلات افتتاح کردند اما در یک چشم بهم زدن، باران شدید و طوفانی استوایی، سقف ویژه ورزشگاه را در هم شکست و امیدها را ناامید کرد. اما در هفتم آوریل ۲۰۱۳ شرکت سازنده این ورزشگاه اعلام کرد که بنای معماری خود را افتتاح می کند و اتفاقا سانحه پیش آمده روی بنا تاثیر زیباشناسانه ای گذاشته است. حالا باید منتظر ماند و دید این استادیوم ۵۵ هزار نفره که مشرف به دریاچه شهر سالوادور نیز هست آیا می تواند از پس دو ماموریت مهم برآید. کدام ماموریت ها؟ اول پوشاندن چهره فقیر و زاغه نشین شهر با خانه های مخروبه و کثیف و بعد مخفی کردن بخش خسارت دیده استادیوم.
