یادداشت ذیل به قلم “رویا حلاج” (نوازنده سنتور) به مناسبت بزرگـــداشت چهلمــــــین روز درگذشت اســتاد محـــــــــــــمدرضا لطفی، در ویژه نامه هفت گاه به همین مناســب (لطفی از جانب خدا ) ، منتشر شده است.
چهل روز گذشت امّا من باور نمی کنم که استاد محمد رضا لطفی دیگر در میان ما نیست ؛ همانطور که باور نمی کنم استاد پایور ، عطا جنگوک ، ناصر فرهنگفر ،پرویز مشکاتیان و استاد داریوش صفوت از میان ما رفته اند…
بزرگانی که برای احیای موسیقی اصیل ایران زندگی کردند. با این که من استاد را آخرین بار در سال ۸۷ و در نمایشگاه نقاشی آقای احمدی نسب دیدم امّا در ذهنم همیشه تصویر استاد محمد رضا لطفی جوان در سال های ۵۴ تا ۵۹ را می بینم. زمانی که ایشان استاد دانشکده ی هنر های زیبا بودند ، زمانی که در تابستان ۵۸ دانشجویان دانشکده برای اعتراض به تعطیل شدن کلاس های هنری کانون پرورش فکری در آمفی تئاتر تجمع کردند و استاد همراه داشجویان بودند و همه سرود ایران سرای امید را سر دادند.
او تنها رئیس دانشکده بود که به خاطر آثار موسیقایی اش محبوب دانشجویان همه رشته های دانشکده (موسیقی ، تئاتر ، تجسمی و معماری )بود . همانند این تصاویر ماندگار در خاطر من ، محمد رضا لطفی در تاریخ موسیقی ایران هم ماندگار است و او همچنان با موسیقی و آثار خود زنده است.
