یادداشتی بر نمایش “خانواده تت” به کارگردانی نادر نادرپور
نام جلیل فرجاد را بر روی بروشور ، البته بروشور که چه عرض کنم ، تراکت نمایش می بینم ، به خیال آنکه با حضور بازیگری چون جلیل فرجاد ، ممکن است به تماشای نمایش نسبتا خوبی بنشینم ، در صندلی خود جای می گیرم . اما چه حیف که خیال من تنها خیالی واهی و پوچ بود ، چرا که “خانواده ی تت” نه تنها نمایش نسبتا خوبی نبود بلکه نمایش بسیار بدی است .
بدی های نمایش را از سالن اجرا شروع می کنم ، سالن فرهنگسرای ارسباران به هیچ عنوان سالن مناسبی برای اجرای تئاتر نیست ، سالنی که برای برگزاری همایش ها و مراسمات طراحی شده است ، حال امروز به عنوان سالن تئاتر به کار می رود . مشکلات سالن را می گذاریم کنار و می گوییم گروه نمایشی در این قضیه بی تقصیر است . قبول ، سالن مشکل دارد اما طراحی میزانسن کارگردان نیز مشکل دارد . به طور مثال زمانی که بازیگران می خواهند از سمت راست سن وارد صحنه شوند ، پرده را که کنار می زنند ، نور پروژکتوری که در آن قسمت نصب شده است ، مستقیم به چشم مخاطب می خورد .
مشکل سالن را می گذاریم کنار ، با نمایشنامه ای که نادر نادرپور آن را دراماتورژی کرده است چه کنیم ؟ نمایش شروع می شود ، پستچی جوانی به ناگاه از ناکجا آباد به میان جمعیت می آید ، از خانواده ی تت برای ما می گوید و مخاطب را به خیال آنکه به تماشای داستانی جذاب خواهد نشست ، به حال خود رها می کند و هیچگاه آن داستان جذابی را که انتظارش را داشت روایت نمی شود .
نمایشنامه “خانواده تت” را اشتوان ارکنی نوشته است که داستان خانواده ی تت را که پسرشان ژولا به جنگ رفته را روایت می کند و ماجراهایی که برای این خانواده پیش می آید . آنچه که نادرپور دراماتورژی و کارگردانی کرده اما چیز دیگری است . نادرپور نیز داستان خانواده ی تت و پسرشان ژولا را می گوید اما داستانی ابتر و ناقص که سرانجامی ندارد و بسیاری از اتفاقاتش بدون دلیل منطقی رخ می دهند . به طور مثال نادرپور در نمایش تاکید بسیاری بر اشاره به مسائل جنسی دارد ، اشاراتی که هیچ لایه ی ثانوی ای ندارد . حتی همان لایه ی سطحی اش نیز بسیار سطحی و بی مورد است به گونه ای که هیچکدام از مخاطبان را نمی خنداند .
مشکل سالن را می گذاریم کنار ، با نورپردازی ضعیف ، ریتم خسته کننده و کلافه کننده اثر ، با سایر ضعف های نمایش “خانواده تت” نادرپور چه کنیم . نمایشی که شاید تنها نکته ی مثبتش را بتوان بازی بازیگرانش دانست که البته در میان سایر نکات منفی ای که اثر دارد ، به حاشیه رانده می شود . نمایشی که بازیگران خوبی داشته باشد اما نمایشنامه ی چفت و بست دار نداشته باشد ، باقی ارکانش ضعیف باشد ، در واقع چیزی برای عرضه ندارد.
و خلاصه آنکه نمایش “خانواده تت” در مجموع نمایشی ضعیف ، بدون پرداخت قصه ، با ریتمی کند و خسته کننده می باشد که چیزی برای عرضه به مخاطب ندارد .
