فیلم‌های مستند معماری ژاپنی برای معماران ایرانی اکران شد

همزمان با روز جهانی معماری ، فیلم‌های مستند معماری “خانه سیجیموتو” و “مرکز آموزش رولکس” ، توسط خانه فیلم معمار ، در خانه هنرمندان اکران شد.

به گزارش سرویس معماری هفت گاه ، روز یکشنبه ، سیزدهم مهرماه ۹۳ ، تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ، میزبان جمعی از اساتید، دانشجویان و علاقه مندان معماری بود که برای دیدن فیلم‌های مستندی از شاهکارهای معماری جهان دور هم جمع شده بودند.

این جلسه از سری جلسات خانه معمار است که این بار همزمان با روز جهانی معمار در دو بخش به نمایش فیلم‌های مستندی از معماری کشور ژاپن پرداخت.

در بخش اول برنامه ، فیلم‌های مرکز پمپیدو متز “Centre Pompidou – Metz” و  مدیاتک سندیای “Sendai Mediatheque”  که پیش‌تر در نشست‌های خانه معمار به نمایش درآمده‌ بود، مجددا اکران شد.

بعد از آن ، نوبت پخش دو فیلم ژاپنی در بخش اصلی مراسم بود. مجری مراسم ، اسماعیل جنتی ، درباره علت چرایی انتخاب فیلم های ژاپنی در این جلسه توضیح داد : “طبق برنامه ی قبلی قرار بود آقای تویوتو (Toyo Ito ) معمار معروف ژاپنی به مناسبت روز جهانی معماری به ایران سفر کند و مهمان این جلسه ی ما باشد که به علت بیماری سفرشان به تعویق افتاد. “

سپس دو فیلم “The House of Sugimoto”خانه سیجیموتو  و “ The Rolex Learning Center”  مرکز آموزش رولکس ، برای حاضرین مشتاقی که در تالار حضور داشتند پخش شد.

پس از آن ، آقایان حمیدرضا ناصر نصیر و شهاب میرزاییان برای سخنرانی و ارائه توضیحات تکمیلی در رابطه با فیلم های پخش شده ، به روی سن حاضر شدند.

دکتر میرزاییان در ابتدا با اشاره به معماری شناخته شده ژاپن در جهان و همچنین سیر تاریخی و توسعه این کشور توضیح داد و اصطلاحات به کار رفته در معماری ژاپن را تعریف نمود.

به گفته ی این استاد دانشگاه ، «اوکو» “Oku”  در این نوع معماری به معنای ایجاد پوشش مات است و از اصطلاح «آراره» “Arrare”  به معنای نظم اتفاقی ست که در پلان “مرکز پمپیدو” هم استفاده شده است.

وی همچنین «می کاگور»  “Miegakure”  را به معنا و مفهوم فضای مبهم و رمزآلود دانست، و اصطلاح «ما» “Ma” را فضای خالی در معماری ژاپن تعریف کرد.

وی در پایان علت اصلی موفقیت معماران ژاپنی را ارائه رساله هایشان دانست که اندیشه های خود را در معرض نقد قرار می دهند.

بعد از آن آقای  ناصرنصیر به معرفی خانم «سیجیما» “Sejima”  و آقای «نیشی زاوا» “Nishizawa” که معماران ساختمان “مرکز آموزشی رولکس” و همچنین صاحب شرکت بین المللی سانا “SANAA” هستند ، پرداخت .

او در رابطه به پروژه ها و آثار این دو معمار ژاپنی این گونه توضیح داد: هر دوی آنان از دانش آموختگان مکتب “تویو ایتو” بوده و از ۱۹۹۵ در دفتر سانا SANAA  با یکدیگر همکاری دارند. آنان خالق بناهای منحصر بفردی در معماری معاصر مانند : موزه هنرهای معاصر قرن بیست و یکم شهر کانازاوا ، مدرسه عالی دیزاین “زول ورن” و “نیو میوزیم” نیویورک هستند.

وی همچنین نحوه ارتباط با جداره ها و لبه های غیر تیز ، شفافیت و ارتباط بین فضا ها ، جداره های شفاف و بها دادن به محیط به منزله بخشی از پروژه را به عنوان ویژگی آثار این دو معمار و بالاخص این مرکز آموزشی دانست.

به گزارش هفت گاه در سال ۲۰۰۴ مدیریت مدرسه عالی پلی تکنیک فدرال لوزان تصمیم به ساخت یک مرکز آموزشی گرفت که سد موجود بین انسانها و علوم را از میان بردارد. با برگزاری مسابقه ای که معماران شناخته شده ای مانند رم کولهاوس ، زاها حدید و ژان نوول در آن شرکت کرده اند. اعضای ژوری به اتفاق آرا تجربی ترین و گران ترین پروژه  را که متعلق به دو معمار جوان ژاپنی به نام “کازیو سجیما” و “ریو نیشی زاوا” بود برنده اعلام کردند.

«مرکز آموزشی رولکس» ، توسط “کازیو سیجیما ” و “ریو نیشی زاوا” در کشور سوئیس طراحی شده است . در کنار دریاچه لمان و در مقابل رشته کوه های آلپ ، در چند کیلومتری شهر لوزان بنایی در ساحل دریاچه به شکل صفحه ای مواج و بتنی سر بر آورده است که از زمان شکل گیری اش ، استعاره های زیادی را در ذهن تداعی می نماید. برخی آن را در قالب ورقی از پنیر مانتال ، بعضی دیگر به شکل بافتی مولکولی و برخی نیز به شکل قالیچه ای پرنده که باد آن را سوراخ نموده ، دیده اند. اما در واقع این بنا به هیچ چیز شناخته شده ای شبیه نیست و فرم بیرونی  آن ، آنچه را در درون خویش دارد ، عیان نمی کند. فضایی که برای آموزش در این بنا اختصاص یافته فضایی مختص تبادل دانش و اطلاعات است.