علی باباچاهی و مجموعه شعر تازه‌اش با نام «اتاق بر آب راه می‌روم»
علی باباچاهی از مجموعه شعر تازه‌اش با نام «اتاق بر آب راه می‌روم» گفت.
به گزارش سرویس ادبیات هفت گاه به نقل از ایسنا ، این شاعر درباره آخرین مجموعه شعر خود اظهار کرد: مجموعه شعر «اتاق بر آب راه می‌روم» آخرین مجموعه شعر من محسوب می‌شود که از سوی نشر سرزمین اهورایی وارد بازار کتاب شده است.
او درباره این مجموعه شعر گفت: اگر بخواهم بگویم این مجموعه شعر من به لحاظ ظاهری و محتوایی چه تفاوتی با کتاب‌های قبلی‌ام دارد باید بعد از چند بار خواندن و مطالعه از جانب من مانند خواننده‌ها باشد. اما به عنوان این که فرض من بر این است که می‌خواهم نظرم را بدهم مسلما هر مولفی سعی می‌کند خودش را در کتاب بعدی تکرار نکند و حرکت از این نقطه عزیمت مورد نظر من بوده است.
باباچاهی توضیح داد: این که حرف‌های من چقدر به صدق نزدیک است یا خیر بر عهده خوانندگان کتاب است. من می‌توانم بگویم شعرهای این کتاب در ارتباط با شعرهای دیگر کتاب‌های من در پیوند با نوعی اتصال و انفصال صورت می‌گیرد.
او افزود: اتصال یعنی آن چه مسلم است. یک مولف نمی‌تواند از بیخ و بن بنیادهای فکری را از یک کتاب به کتاب دیگر ویران کند؛ اصلا شدنی و امکان‌پذیر نیست چراکه نفی تجربه‌های گذشته خود است.
این شاعر در ادامه اظهار کرد: انفصال یعنی سعی شده به لحاظ ظاهری هم که شده از تکیه کلام‌ها و جملاتی که در کتاب‌های دیگرم تکرار شده فاصله بگیرم.
شاعر «نم‌نم بارانم» افزود: در واقع من در این کتاب متاثر از بعضی متون کهن فارسی هستم بویژه نثر فارسی مثل تذکره الاولیا و قصص الانبیا، همچنین اوستا و غیره. شعرهایی که گفته شده است ظاهرا به شیوه بیان آن کتاب‌ها است اما محتوا با آن چه دنیای درون متن را تشکیل می‌دهد غیر از محتوای این کتاب‌ها است.
باباچاهی توضیح داد: در واقع با پیوند عناصر قدیم فضای کهن و فضای امروز این شعرها آثاری هستند که در آنها از تکنیک امروز و تکنیک کلاسیک استفاده شده است.
او ادامه داد: در آخر این کتاب مصاحبه‌ای به نام «پست‌مدرنیسم اشتیاق سوزان من نیست» آمده است که علی عبداللهی این مصاحبه را با من انجام داده و به گمان من مصاحبه‌ای بسیار مفصل است چراکه در آن پرسش‌های بسیار لازم و اساسی مطرح شده که تقریبا سرنوشت پست‌مدرنیسم در کشور ما به آن دچار است و جواب‌ها هم بسیار خاص و متناسب ارایه شده‌اند.
پیش‌تر از باباچاهی مجموعه شعرهای در بی‌تکیه‌گاهی، جهان و روشنایی‌های غمناک، از نسل آفتاب، صدای شن، از خاک‌مان آفتاب برمی‌آید، آوای دریامردان، گزینه اشعار، منزل‌های دریا بی‌نشان است، نم‌نم بارانم، عقل عذابم می‌دهد، قیافه‌ام که خیلی مشکوک است، رفته بودم به صید نهنگ، پیکاسو در آب‌های خلیج فارس، فقط از پریان دریایی زخم زبان نمی‌خورَد، هوش و حواس گُل شب‌بو برای من کافی است، گُلِ بارانِ هزار روزه، دنیا اشتباه می‌کند، بیا گوش‌ماهی جمع کنیم، به شیوهٔ خودشان عاشق می‌شوند (عاشقانه‌ها)، باغ انار از این طرف است، در غارهای پُر از نرگس، مجموعه اشعار و این کشتی پُراسرار منتشر شده است.
