مسعود شعاری : هیچ مرزی در موسیقی را قبول ندارم .

مسعود شعاری و پژمان حدادی در نشستی خبری ، به بیان دیدگاه هایشان درباره آلبوم مشترکشان پرداختند.

به گزارش سرویس موسیقی هفت گاه به نقل از اطلاعات ، نشست خبری رونمایی از آلبوم «سایه وآر» ، محصول همنوازیِ مسعود شعاری و پژمان حدادی، روز سه شنبه یکم اسفند ۱۳۹۶ برگزار شد.

در این نشست شعاری و حدادی هر کدام به بیان توضیحاتی درباره آلبوم «سایه وآر» پرداختند و سپس به پرسش های خبرنگاران پاسخ دادند.

مسعود شعاری در ابتدای صحبت هایش گفت: در میان آلبوم هایی که تا کنون منتشر کرده ام، در کنار آثاری تلفیقی، کارهای کاملا سنتی و کلاسیک هم وجود دارد. موسیقی کلاسیک و سنتی در کنسرت هایم هم نقش پررنگی داشته است. بخشی از زندگی و وجود ما همین موسیقی کلاسیک و سنتی است.

او درباره زمان ضبط قطعه های آلبوم «سایه سار» تاکید کرد: بخش هایی از این اثر در سال های گذشته ضبط شده بود و بخش هایی هم سال گذشته ضبط شد. این اثر بازسازی موسیقی قُدماست. آقای حدادی هم پس از شنیدن حاصل ضبط ها استقبال کردند که اثر در قالب این آلبوم منتشر شود.

این آهنگساز درباره بازسازی آثار گذشتگان، گفت: اصولا بازسازی آثار قدما را دوست داشته ام. آلبوم «سایه وار» هم شامل آثار آهنگسازان قدیمی است که من بازسازی کرده ام و هم تکنوازی های من در آن اجرا شده که این تکنوازی ها به صورت بداهه بوده است. آثار قدیمی ظرفیت های بسیاری دارند که خیلی از آنها به اعتقاد من هنوز به خوبی شنیده نشده‌اند و زیبایی هایشان کشف نشده است.

شعاری در بخشی از صحبت هایش به بیان خصوصیات موسیقی دستگاهی پرداخت و گفت: موسیقی دستگاهی فُرم مشخص و خصوصیاتی دارد که برای درک آن باید این موسیقی را شنید، نواخت و با آن زندگی کرد. چیزی نیست که بتواند در مدت کوتاهی شکل بگیرد. آدمی باید پخته شود تا بتواند کاری در این وادی اجرا کند.

او ادامه داد: اثری که الان می شنوید(سایه وآر) فُرم موسیقی دستگاهی است. این فرم اینگونه ایجاب می کرده که ساز کوبه ای جای بداهه نوازی نداشته باشد. موسیقی دستگاهی از پیشینیان به ما رسیده و ما هم در این آلبوم همان فُرم را اجرا کرده ایم. اما از نظر صوتی چیزی که می شنوید برای شما جدیدتر و بدیع تر است. چرا که آثار علی اکبر شهنازی معمولا برای تار نوشته و با همین ساز اجرا شده اند. در عین حال بیشتر اجراهایش به صورت تکنوازی بوده و ساز کوبه ای همراهش نبوده است. اما در آلبوم پیش رو این آثار با سه تار اجرا شده اند و تنبک هم به عنوان ساز کوبه ای در همه قطعه ها حضور دارد.

این نوازنده سه تار در بخشی از صحبت هایش گفت: از نظر من موسیقی دستگاهی به دو تیپ تقسیم می شود، یکی مکتبی که فقط فرم موسیقی دستگاهی را اجرا می کردند و دیگری مکتبی دیگری که اعتقاد به بداهه نوازی بر اساس همان موسیقی دستگاهی داشته اند. ما در این آلبوم از مکتب اول پیروی کرده ایم و فرم اصیل موسیقی ایرانی را اجرا کرده ایم. در واقع این اجرا شیوه ی پژمان (حدادی) و شیوه ی مسعود (شَعاری) در بستر گذشته بوده است .

شَعاری درباره اوضاع بداهه نوازی در موسیقی گفت: بداهه نوازی در حال فراموشی نیست و اکنون در حال پیش رفتن است.

او ادامه داد: هیچ مرزی در موسیقی را قبول ندارم . اعتقادی به این مرزبندی ها و خط قرمزهایی که دور خودم و بقیه بکشم ندارم. اما اعتقاد دارم که نباید اصول را خدشه دار کرد. من نوازنده سه تار هستم و ممکن است که تجربه ای با این ساز بکنم که شیوه نوازندگی این ساز را مخدوش کند. اگر بخواهم چنین کاری بکنم، باید برای مخاطب شیوه را مشخص کرد .

شعاری همچنین تاکید کرد: تنها مرزی که برای خودم قائل هستم این است که باید کار هنری را جدی گرفت. مهم این است که آدم کاری که انجام می دهد را جدی بگیرد. ماندگاری اثر دست ما نیست و آن را تاریخ معین می کند .