داعش به وقت کوروش

یادداشتی بر شیوه ی عجیب تبلیغ فیلم سینمایی «به وقت شام» در پاساژ کوروش

از جمله ایرادها و نقدهای طیف مخالف دولت «تدبیر و امید» که امید است کماکان با تدبیر و امید کارها را به سامان برسانند آن بود که با «جنگ هراسی» در کارزار انتخاباتی، به گونه ای ساختار، تعریف می شد که اگر «ما» نباشیم و «آنان» باشند ، چنین می شود و چنان و کشور به «عقب» خواهد رفت. این گونه حرف زدن در گاه انتخابات بود و عملی بود که در آن دوره از دیدگاه سیاسی، می شد به آن تعبیر شود که زمان انتخابات است و هرچه خواهد دل تنگت بگو… ، ولی کرداری که دوستان تیم تبلیغاتی فیلم «به وقت شام» در مجتمع پر از رفت و آمد  «کوروش» انجام دادند و بازیگران داعشی را در کسوت آن جانیان شمشیر به دست، روانه آسایش مردم کردند، بیشتر به جنگ هراسی شبیه بود تا نشان دادن رشادت و پایمردی آنانی که در جغرافیای دیگر، سینه ستبر کردند.

به راستی نمی شد با کمی دید بهتر داعشیان را آنچنان که در سطح و ظاهر قضیه هستند، نشان نمی دادند؟ این همه فکت و موتیف است که بشود برای این فیلم و نگاه بخصوص آن تبلیغ کرد.

 بر فرض مثال اگر با خانواده چند تا از شهدای حرم در فرش قرمزی راه می رفتند یا اینکه نقش آفرینان داعشی با شکل و شمایل خودشان و به نشانه احترام به خانواده های جوان و عزیز ازدست داده، با حالتی تأثرگونه وارد می شدند، به صواب و ثواب نزدیک تر نبود؟

 ایجاد هراس در هر شکل و گونه ای که رفاه و آرامش فکری اجتماع را از بین ببرد امری است نکوهیده و به حتم جناب حاتمی کیایی که گستردگی اندیشه شان در «ایکس ری» های امنیتی سبب شده نگارش این فیلم را برعهده گیرند، از این نوع تبلیغ خرسند نیستند. چه که در جهان بینی ایشان خشونت به معنای مصطلح کلمه، جایگاهی ندارد و از بستر فیلم سازی است که در پی آن هستند تا خطر و مشکل را نشان دهند.

هرچند در چنین مباحثی  (تبلیغات سینمایی) در ابتدای راه هستیم و آزمون و خطا هم در آن مباح، ولی امید است نگره ای خاص در پس این شوهای پسامدرن نباشد که دیالوگ «چطوری ایرانی» در لابه لای این مفاهیم انتزاعی، لوث شود و نقض غرض حاصل شود که برای پیام رسانی فیلمی در حد به وقت شام، مناسب نیست. حال مقایسه شود تیم تبلیغاتی فیلم مصادره نیز خوانندگان قبل از انقلاب را با همان شکل و شمایل وارد سینما م یکرد؛ نتیجه چه می شد؟! که جای بحث آن اینجا نیست. ایجاد ذهنیت در هر شکل و شمایی که وجود خارجی آن درحال حاضر مهیا نیست، بیشتر از آنکه ثمری داشته باشد، موجد موضع گرفتن می شود که اقناع مخاطب بعد از آن کاری است بس مشکل و غامض… .

ابراهیم عمران – روزنامه شرق