پیام پروفسور فضل‌الله رضا / دکتر ندوشن مرد بزرگ ، درستکار و دوست‌داشتنی‌ای است
پیام پروفسور فضل‌الله رضا به مراسم تجلیل از دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن
به گزارش سرویس ادبیات هفت گاه ، مراســم بزرگداشت دکــتر اســلامی ندوشــن با عنوان «شبی با محمد علی اسلامی ندوشن» ، عصر امروز ، سی و یک اردیبهشت ماه ،ساعت ۱۷ ، در سالن استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار می شود . در این مراسم مصطفی ملکیان و فریدون مجلسی به سخنرانی در باب آثار و شخصیت محمد علی اسلامی ندوشن خواهند پرداخت . به همین مناسبت پروفسور فضل‌الله رضا پیامی را برای قرائت در این مراسم ارسال کرده‌اند که متن آن را می‌خوانید:
آقای دکتر اسلامی ندوشن یکی از فرهنگیان و فرهیختگان بزرگ ایران است و من سعادت داشتم ایشان را در زمانی که ریاست دانشگاه تهران را برعهده گرفتم کشف کرده و به دانشگاه دعوت کنم که با بزرگواری دعوت مرا پذیرفتند. ایشان گهری بود که من در آن دوره شناختم. می‌توانم با احتیاط و ادب ، شعری از وحشی بافقی را یادآوری کنم:
این‌همه مشـــتری و گـــرمی بازار نداشت
یوســفی بود ، ولــی هیچ خـریدار نداشت
البته «هیچ» را شاعر گفته، طبیعتاً دیگران هم از همان آغاز کار ایشان را شناخته بودند اما کلمه «هیچ» گفته شاعر است و اگر اغراق نگفته باشم من هم به عنوان مسئولیت دانشگاهی در این کار وظیفه و سهمی داشتم که برگزیدگان کشور را بشناسانم. چنانکه در همان ایام بود که در حدود ۱۵۰ نفر تحصیل کرده ایرانی را از اروپا و امریکا به خدمت در دانشگاه تهران جذب کردم.
عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او
داد رســـوایی مـن شهــــرت زیـبایی او
بـــس‌که دادم همــه‌جا شرح دلارایی او
شهــر پُر گــشت ز غوغــای تماشایی او
البته کلمه شاعرانه عشق را مایلم به ارادت فرهنگی تبدیل کنم. در ایران همیشه باید لااقل یک نفر باشد که آدم را بشناسد و به دیگران معرفی کند، و من افتخار داشتم که ایشان و چند دانشمند دیگر را شناختم. دریغا که بسیاری از دولتمردان آن زمان، زبان و فرهنگ غرب را بر صدر می‌نشاندند و درخشش معرفت شرق را نادیده می‌گرفتند. ولی من آن راه را نپسندیدم و خدمت به مردم و فرهنگ ایران را مقدم شمردم. دکتر ندوشن ادیب، شاهنامه‌شناس، ایران‌شناس و جهان‌شناس ژرف‌بینی هستند که مسائل را در رده اعتدال می‌بینند، از کاستی‌ها و عیب‌ها زود درمی‌گذرند و تشخیص ایشان از خیلی از تحلیلگران پخته‌تر است زیرا بینش ژرف کم‌نظیر است. دکتر ندوشن علاوه بر استادی در نثر فارسی با شعر هم دست و پنجه نرم کرده است، دوبیتی‌های زیبا دارد، غزل‌واره‌هایی شیوا هم از او دیده شده است. ایشان بی‌شباهت به یکی از نویسندگان بزرگ فرانسه به نام «بالزاک» در سده گذشته نیست. آقای دکتر ندوشن هم مانند او نوشته‌های پرباری دارد. متن نوشتار فارسی ایشان بسیار زیباست که در ادب فارسی در قلمرو بیهقی گام بر می‌دارد. به قول بهار:
سخن بزرگ شود، چون درست باشد و راست
کــس ار بزرگ شـــد از گفــته بزرگ، رواســت
ایشان نوشته‌های وزین و متینی در گنجینه دارد که من بهره‌برداری از آنها را برای اعتلا و شکوه ایران توصیه می‌کنم. دکتر ندوشن مرد بزرگ، درستکار و دوست‌داشتنی‌ای است. در فرهنگ ایران درستی و پاکی در کنار دانش بسیار مهم است.
همچنین ایشان سعادتمندند که همسر همراه و فرهیخته‌ای از خاندان اهل ادبِ بیانی دارند که خانواده سرشناسی هستند. دکتر ندوشن هم در خاندان مردمی ایران ریشه دارند، خواهر و مادر روشن بین در روستای ندوشن داشته‌اند. من هر وقت در غربت غرب با تلفن صدای شمرده او را می‌شنوم آرامش صوفیانه به من دست می‌دهد زیرا هیچ حساب بد و خوب مردم در میان نیست.
