مطلب زیر یادداشتی ست بر فیلم ” رخ دیوانه ” به کارگردانی ابوالحسن داوودی که پیش از این در ایام سی و سومین جشنواره فیلم فجر منتشر شده بود . به بهانه ی اکران عمومی این فیلم سینمایی این نوشته بازنشر شده است .
یک فیلم سینمایی واقعی .
ای نمونه ای از یک فیلم سینمایی اصولی برای سینماگران و البته منتقدین سینما ، که مفهوم و معنای واقعی سینما را تجربه کنند .
سرگرم کننده ، جذاب ، قصه گو و نهایتاً القاء کننده مفهوم مورد نظر نویسنده و کارگردان در فرمی جذاب .
” رخ دیوانه ” یک بازی شطرنج است که مخاطب نیز در آن شرکت می کند و هر لحظه باید سعی کند دست طرف مقابل را ( کارگردان ) بخواند و بازی بعدی را حدس بزند و نکته مثبت ” رخ دیوانه ” آن جاست که فیلم همیشه یک قدم از مخاطب جلوتر است و این یعنی سرگرم شدن مخاطب .
فیلم قصه ای روان و ساده دارد و شخصیت هایی که به خوبی و به اندازه پرداخت شده اند و هیچ یک تیپیکال نیستند و حتی کاراکتر معتاد فیلم نیز شخصیت است نه تیپ و با اینکه طناز طباطبایی قبلا هم نقش معتاد را بازی کرده بود ( در فیلم ” مرهم ” علیرضا داوود نژاد ) اما این بار به خوبی تفاوت های کاراکتر ماندانا را با کاراکتر فیلم مرهم درک کرده و ما گونه ای دیگر از اعتیاد را می بینیم ، اعتیاد طبقه ی مرفه .
نریشین فیلم از زبان بهترین کاراکتر بیان می شود ، کاراکتری که از همه ماجرا آگاه است و در بیان ماجرا اگر هم ما را گول می زند ، تعمداً و منطقی است .
ابوالحسن داوودی نیز یک کارگردانی بی نقص دارد ، به طوری که هر چیزی که در هر فریم دیده می شود ، شاید در بازی اول اضافه و زاید به نظر برسد اما نهایتاً در بازی های بعدی از آن استفاده می شود و باعث شوکه شدن مخاطب می گردد . ابوالحسن داوودی ، ” رخ دیوانه ” را با دغدغه مندی ساخته است و همین دغدغه است که فیلم را به فیلمی موفق تبدیل می کند . او در ” رخ دیوانه ” با انتخاب فرمی درست و منطبق بر سوژه و البته جامعه هدف ( برای القاء سوژه ) ، ابژکتیو به بررسی و آسیب شناسی یک معضل اجتماعی می پردازد ، با یک پایان بندی درست و منطقی ، نه الزاما شاد و هَپی اِند ( HAPPY END ) ، ضربه آخر را به حریف اش در بازی شطرنج می زند و او را کیش و مات می کند و این یعنی ” رخ دیوانه ” موفق شده که بازی را ببرد حتی با پایانی تلخ و معنای این برد همانا القاءِ سوژۀ موردنظر فیلمساز به مخاطب است ، آن هم با یک فیلم واقعی ، سرگرم کننده ، جذاب و قصه گو .
